W  1978 roku dwoje klasycznych psychoanalityków freudowskich N. Abraham i  M. Torok opublikowało zbiór artykułów opartych na swoich badaniach  klinicznych, wprowadzając pojęcia „krypty” i „widma”.

Pracowali z  chorymi, którzy twierdzili, że zrobili to czy tamto bezwolnie, nie  wiedząc dlaczego. Ich rodziny to potwierdzały i wyjaśniały, że w istocie  „nie byli wtedy sobą”.

Abraham i Torok sformułowali hipotezę,  że chodzi tu o kogoś wymazanego z pamięci, kto zhańbił siebie lub  rodzinę, która w rezultacie okryła się wstydem, o czym w tej rodzinie  nie wolno mówić. Tak jakby jeden z członków przechowywał w sobie tą  tajemnicę – jakby strzegł jej w swoim sercu, w swoim ciele niczym w  krypcie i jakby ten duch czasem pojawiał się  w następnym czy też  jeszcze kolejnym pokoleniu.

Jakby z niedomkniętego grobu wymknął się  duch człowieka , który poniósł śmierć w niedający się przyjąć sposób,  lub który okrył się hańbą lub też doświadczył traumatycznej sytuacji w  rodzinie – czegoś nie do zaakceptowania, ohydnego, podejrzanego,  niewłaściwego z punktu widzenia mentalności swojej epoki. Może tu  chodzić o zabójstwo, podejrzaną śmierć, gruźlicę, syfilis, pobyt w  więzieniu, szpitalu psychiatrycznym, cudzołóstwo lub kazirodztwo.

Powodem  może też być nieodbyta żałoba po kimś lub po czymś. Widmo manifestuje  się wtedy u któregoś członka rodziny, np. u syna czy wnuka zmarłej osoby  – co oczywiście oznacza, zew nie przepracowali oni swojej żałoby i  dokonali introjekcji (mechanizm, który pojawia się w celu obrony ego  przed uświadomieniem sobie tego czego nie akceptuje) dlatego powstało  pewnego rodzaju połączenie z kimś z innego pokolenia.

Widmo,  krypta są wytworem podświadomości, mającym tą szczególną cechę, że w  niewyjaśniony dotąd sposób przekazywane są z podświadomości rodzica do  podświadomości dziecka i nigdy nie są uświadomione.

„To nie zmarli nas nawiedzają, to przestrzeń w nas, zapełniona sekretami, zapełniona sekretami innych członków rodziny”

„Widmo  manifestuje się i nawiedza poprzez słowa i dziwne zachowania oraz różne  objawy (fobie, obsesje) powraca okresowo, kompulsywnie.

Terapeuta  pracujący z transgeneracyjnością pomoże klientowi uwolnić się od  „widma”, wyciągając je z „krypty” podczas terapii. Dzięki temu może on  zaprzestać identyfikowania się ze swoimi przodkiem, „odróżnić się” od  niego… i pozwolić mu odejść w pokoju.

Zastosowanie samej  psychoanalizy lub psychoterapii indywidualnej, która przywiązuje wagę  jedynie do przeszłości i doznanych w życiu jednostki urazów, nie  wystarcza. Transgeneracyjność pozwala znaleźć sekrety rodzinne, uzupełnić  genealogię i odkryć prawdziwy kontekst tego jak było.

Gdy  sekrety zostaną wyciągnięte na światło dzienne, niektóre problemy  psychiczne związane z traumatyczną przeszłością, szkodliwe powtórzenia i  urazy znikają.

W ujęciu transgeneracyjnym osoba cierpiąca na syndrom  „widma uwięzionego w krypcie” cierpi tak naprawdę na „rodzinną chorobę  genealogiczną”, prześladuję ją podświadoma lojalność rodzinna-  konsekwencje tajemnic i niedopowiedzeń. (…)

Jasne, że niektórzy z nas  „noszą w sobie krypty”, w których skrywają się widma przodków zmarłych  złą śmiercią, pochowanych też z tajemnicami, o których potomkom nie  wolno mówić, czy też zmarłych śmiercią niesprawiedliwą (przedwczesną, w  wyniku zabójstwa czy ludobójstwa).

Dziwne zachowanie (ekspresja  psychosomatyczna) czy choroba ucieleśniają to widmo i wyrażają w sposób w  gwałtowny, werbalnie lub poprzez czyny, pochowaną w podświadomości  żyjącego człowieka tajemnicę rodzica czy też dziadka.

Pozostaje  tylko odkryć, w jaki sposób sekrety rodzinne przedostają się do życia  codziennego potomków, chociaż nikt im o tym nie mówił. A. Schutzenberg