W  1978 roku dwoje klasycznych psychoanalityków freudowskich N. Abraham i  M. Torok opublikowało zbiór artykułów opartych na swoich badaniach  klinicznych, wprowadzając pojęcia „krypty” i „widma”.

Pracowali z  chorymi, którzy twierdzili, że zrobili to czy tamto bezwolnie, nie  wiedząc dlaczego. Ich rodziny to potwierdzały i wyjaśniały, że w istocie  „nie byli wtedy sobą”.

Abraham i Torok sformułowali hipotezę,  że chodzi tu o kogoś wymazanego z pamięci, kto zhańbił siebie lub  rodzinę, która w rezultacie okryła się wstydem, o czym w tej rodzinie  nie wolno mówić. Tak jakby jeden z członków przechowywał w sobie tą  tajemnicę – jakby strzegł jej w swoim sercu, w swoim ciele niczym w  krypcie i jakby ten duch czasem pojawiał się  w następnym czy też  jeszcze kolejnym pokoleniu.

Jakby z niedomkniętego grobu wymknął się  duch człowieka , który poniósł śmierć w niedający się przyjąć sposób,  lub który okrył się hańbą lub też doświadczył traumatycznej sytuacji w  rodzinie…